“Negen maanden in de buik, negen maanden op de buik, dan is het klaar met leven op mama’s lichaam.” Deze uitspraak snijdt wel hout. Het echte afbouwen wordt natuurlijk bepaald door de unieke moeder-en-kind-situatie. Op negen maanden kan het zo zijn dat je kind van je wegkruipt en zelfs om het hoekje van de deur durft te gaan. Een manier waarop hij kan zeggen: “Ik weet dat je daar bent, daarvoor hoef ik je niet meer voortdurend te zien. Ik begin te oefenen met je eventjes niet zien en dan weer wel. Ik verdraag dat. Ik heb het vertrouwen opgebouwd, dat je er bent voor mij. Dat hoeft nu niet meer voortdurend bevestigd doordat ik nog van je lichaam eet. Ik weet het. Ook al drink ik niet meer fysiek bij je, jij draagt me. Jij zorgt voor mij. Jij en ik horen bij elkaar en ik heb dat in me opgenomen, eigen gemaakt, ingebouwd, ik weet het.”

Vragen die je kunt stellen om te zien of de tijd rijp is zijn: Is het nog nodig dat het doorgaat? Is er sprake van bepaalde gezondheidsklachten waarvoor het belangrijk is de borstvoeding nog te continueren? Zijn er tekenen die er op wijzen dat het kind toe is aan nieuwe uitdagingen? Heeft hij de extra beschermende factor van borstvoeding nog nodig? Is het nog verantwoord voor moeders gezondheid om langer door te gaan? Is het verantwoord voor de relatie van vader en moeder om nog langer door te gaan? Vormen wij een stevig samenwerkend ouderpaar of is het tijd dat moeder weer meer beschikbaar komt voor de relatie of gezin?

Het maakt voor je keuze ook uit waar je woont en welke voorzieningen er verder zijn voor jou en je kindje. Is het water niet schoon, is de hygiëne moeilijk te handhaven, of is er geen geld om passend voedsel te kopen, dan is een periode van 2 jaar zeker aan te raden (vermoedelijk zijn de WHO en Koran regels ook hierop gebaseerd, zij gelden immers voor alle kinderen van de hele wereld.